ab-sonus, a, um, abtönend,
I)eig., mißtönend, vox, clamores, ululatus, latratus, Apul.: vox extra modum absona atque absurda, Cic.: sunt quidam ita voce absoni, ut etc., haben eine so schlecht klingende Stimme, Cic.: m. 2. Sup., vereor ne quando absonum quid modulatu et cantu cecinerim, Fronto princ. hist. p. 202, 16 N. –
II)übtr., nicht in Einklang stehend, unverträglich mit usw., tecta, Lucr.: absoni a voce motus, Liv.: m. Dat., nihil absonum fidei divinae originis fuit, Liv.: si dicentis erunt fortunis absona dicta, Hor.: est enim absonum et insipiens m. folg. Infin., Amm. 17, 5, 13; neutr. subst., absona inauditaque dicere, Gell. 7, 15, 5.ab-sŏnus, a, um, adj.

I. Deviating from the right tone, discordant, dissonant, inharmonious: sunt quidam ita voce absoni, ut … in oratorum numerum venire non possint, Cic. de Or. 1, 25, 115: vox absona atque absurda, id. ib. 3, 11, 41.
Hence,
II. In gen., not harmonizing with a thing, not accordant with, unsuitable, incongruous; constr. with ab or ( = alienus) with dat. or absol.: nec absoni a voce motus erant, Liv. 7, 2: nihil absonum fidei divinae originis fuit, id. 1, 15: fortunis absona dicta, Hor. A. P. 112.
Absol.: nihil absonum, nihil agreste, Quint. 6, 3, 107; cf. id. 12, 10, 32.
Adv.:absŏnē, discordantly, incongruously, Gell. 15, 25; App. Mag. p. 277.
[Georges 1913] [LewisShort]

Schreibe einen Kommentar