ab-aliēno, āvī, ātum, āre, durch Weggeben an einen anderen entfremden, I) eig.: a) übh. entfremden[6] = entfernen, trennen, istuc crucior, a viro me tali abalienarier, Plaut.: nisi mors meum animum abs te abalienaverit, Plaut.: nato mox et abalienato Iove, Tert. ad nat. 2, 12. – b) in bezug auf den Besitz einer Sache sich entäußern, eine Sache abtreten, veräußern (Ggstz. conservare), agrum, Sen.: agros populi, Cic.: vectigalia (die Staatsgefälle), Cic.: quatriduo picturam, Plaut.: ea vendidisse atque abalienasse, Cic.: nutricem (die Ernährerin = den Acker) ab alqo, Plaut.: alqd ab se, Inscr. – c) Körperteile dem Körper entfremden, absterben machen; dah. abalienatus, abgestorben, abalienata morbis membra, Quint.: abalienata pars, Scrib. – c) die Sinne entfremden = betäuben, sensus, mentem, Scrib. 192 (aber ab mente abalienari, Scrib. 181). – II) übtr.: 1) übh. entfernen, abalienati iure civium, des Bürgerrechtes beraubt, Liv. 22, 60, 15. – 2) Neigung u. Gemüt entfremden, abwendig-, abspenstig machen von usw., gleichgültig machen gegen usw. (Ggstz. alqm amicum facere), alqm, Cic.: animum, Cic.: m. ab u. Abl., alqm ab alqo, Cic.: voluntatem alcis ab alqo, Cic.: ab sensu rerum suarum animos, Liv.: m. bl. Abl., homines suis rebus, Nep.: m. Dat. pers., Gentium alci, Liv.: colonos Romanis, Liv. – / Paragog. Infinitiv Präs. Pass. abalienarier, Plaut. merc. 457; mil. 1321; trin. 557. – Nbf. abaleno, Corp. inscr. Lat. 6, 14930.ăb-ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a., orig. to make alien from one or from one’s self, i.e. to remove, separate.

I. Prop.
A. In gen.: istuc crucior a viro me tali abalienarier, to be separated from such a man, Plaut. Mil. 4, 8, 11; so id. Trin. 2, 4, 112 and 156 (but in Ter. Heaut. 5, 2, 26, the correct read. is alienavit).
B. In partic.
1. T. t., to convey the ownership of a thing to another, to make a legal transfer, to sell, alienate (cf. abalienatio): eam (picturam) vendat: ni in quadriduo Abalienârit, quo ex argentum acceperit, has sold, Plaut. As. 4, 1, 20; so, agros vectigales populi Romani, Cic. Agr. 2, 24, 64; cf. id. ib. 2, 27, 72: praedium, Dig. 10, 3, 14: pecus, Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119: sepulcrum, Inscr. Orell. 4357: aliquid ab se, ib. 3673.
* 2. In med. lang.: membra morbis atalienata, i. e. dead, Quint. 8, 3, 75: opium sensus abalienat, makes unconscious, Scrib. Comp. 190: cf. id. ib. 192.
II. Trop.
A. In gen., to separate, remove, abstract: nisi mors meum animum aps to abalienavit, Plaut. Curc. 1, 3, 18; so, assueti malis abalienaverant ab sensu rerum suarum animos, had abstracted their thoughts from, Liv. 5, 42 fin.: de minuti capite, abalienati jure civium, deprived of, id. 22, 60, 15.
B. In partic., to alienate, estrange, render disaffected (Ciceron.: syn.: alienare, inimicissimum reddere, disjungere; opp. conciliare, retinere); constr. aliquem or aliquid. with ab, the abl. or acc. only, or quite absol. (a) With ab: si in homines caros acerbius invehare, nonne a te judices abalienes? Cic. de Or. 2, 75, 304; so id. ib. 2, 48 fin.; 3, 25, 98; id. Fam. 1, 8, 4; id. Verr. 2, 4, 27: vaide benevolentiam concillant abalienantque ab iis, in quibus, etc., id. de Or. 2, 43, 182: animum ab se, Liv. 45, 6, 1.
(β) With abl.: quo erant ipsl propter judicia abalienati, Cic. de Or. 2, 48, 199 B. and K.: quod Tissaphernes perjurio suo et homines suis rebus abalienaret et deos sibi iratos redderet, Nep. Ages. 2, 5 (cf. supra, II. A., the passage of Liv. 22, 60, 15).
(γ) The acc. only: qui nos, quos favendo In communi causā retinere potuerunt, invidendo abalienārunt, Cic. Fam. 1, 7, 7: totam Africam, to estrange, Nep. Ham. 2, 2; cf. id. ib. 2, 4: (noster amicus) mirandum in modum est animo abalienato, alien ated, Cic. Att. 1, 3, 3; cf.: indigna patientium abalienabantur animi, Liv. 25, 38, 4.
(δ) Absol. (very rate): timebant ne arguendo abalienarent, Liv. S, 2 fin. (for which, in the foll. ch.: ita Campanos abalienavit).
[Georges 1913] [Lewis/Short]

Schreibe einen Kommentar